حاکمان دنبلی خوی، که به عنوان حاکمان بخشی از آذربایجان از طرف حکومت مرکزی ایران برگزیده میشدند، در حوزه حاکمیت خود استقلال داشتند و گر چه گونهای حکومت موروثی محلی ایجاد کرده بودند، در دوره صفویهدر زمینه روابط با عثمانی از پادشاهان این سلسله پیروی میکردند و هنگام هجوم عثمانیها و زوال صفویان، با اینکه شکست خوردند، اما با همه توان برای دفاع از کشور ایستادند.مقاله حاضر به بررسی مشی خاندان دنبلیدر دوران پس از صفویان و نقش ایشان در مناسبات ایران- عثمانی اختصاص دارد. یافتههای آن نشان می دهد که در دوره افشاریه نیز امرای دنبلیبه رغم تلاش اولیه برای بیرون راندن عثمانیها ازخاک ایران، سرانجام به سبب ظلم و تعدی نادرشاه سر به شورش برداشتند.در دوره زندیه، ایشان توانستند خاننشین خود راتأسیس کنند و برای رهایی از تهاجم روس ها وخاننشینهای همسایه، به دولت عثمانی روی آوردند که در مواقع لزوم تا حد ممکن از این خاننشین پشتیبانی میکرد. اتخاذ چنین سیاستی از سوی دنبلی ها سرانجام نابودی حکومت محلی ایشان به دست قاجاریه را در پی آورد.