نوع مقاله : مقاله علمی پژوهشی

نویسنده

دانشیار تاریخ ایران باستان، دانشگاه شهید چمران اهواز

چکیده

در آغازِ سدة ششم پیش از میلاد، مادها و بابلی‌ها در یکی از بزرگ‌ترین جنگ‌های باستانی، به فرمانرواییِ ستمگرانة آشوریان در شرق نزدیک پایان دادند. بابلی‌ها در جنوب میانرودان، پیش از هم‌پیمانی با مادهای نیرومند در غرب ایران، بارها دوشادوش سپاهیان ایلامی با فرمانروایان آشوری جنگیدند، امّا همة کوشش‌های آنها بیهوده بود. با نابودی ایلام به دست آشوربانیپال (669-627پ. م.)، آخرین پادشاه بزرگ آشور، بابلی‌ها ناگزیر شدند برای رهایی از یوغ بندگیِ آشور، از مادها کمک گیرند. مادها خود در اندیشة نابودی آشوریان بودند و حتی پیش از پیوند با بابلی‌ها، در سال 614پ. م. شهرآشور،پایتخت کهن و مقدّس امپراتوری آشور را گشودند. در ویرانه‌های شهر آشور، هووخشتره (625-585پ. م.)، پادشاه مادها و نبوپُلَسَّر (625-605پ. م.) پادشاه بابل برای جنگ با پادشاه آشور و گشودن دیگر شهرها، هم‌پیمان شدند. در میانة سال‌های 614 تا 609پ. م. امپراتوری آشور برای همیشه نابود شد و مرده‌ریگ آشوریان به چنگ مادها و بابلی‌ها افتاد. با وجود این، چندی پس از تاراج آشور، پیوند دوستانة مادها و بابلی‌ها تیره شد و بسیاری از مردم چشم به راه یورش مادها به بابل بودند، امّا پیش از این‌که جنگاوران مادی و بابلی با همدیگر بجنگند، پارس‌ها به فرماندهی کوروش بزرگ، ماد و بابل و دیگر سرزمین‌های شرق نزدیک را فرمانبردار خویش ساختند. در این پژوهش، به زمینه‌های هم‌پیمانی مادها و بابلی‌ها و نابودی امپراتوری آشور و سپس چگونگی روابط ماد و بابل در سال‌های پس از سقوط آشور تا خیزش کوروش بزرگ (559-530پ. م.) خواهیم پرداخت

کلیدواژه‌ها