نوع مقاله : مقاله علمی پژوهشی
نویسنده
دانشجوی دکتری تاریخ اسلام دانشگاه تهران
چکیده
شکلگیری صفویان و مجاورت با امپراطوری عثمانی، مناسبات میان این دو دولت مقتدر را در آغاز قرن دهم اجتناب ناپذیر میکرد. اختلافات مذهبی باعث ایجاد تنشهایی بین آنها و طرفدران شان به ویژه در مناطق مرزی میگشت. با این وجود، حضور دولتی قدرتمند برای امپراطوری عثمانی، آن را از قدرت بی منازع منطقه خارج ساخته بود. یکی از مسائل مهم میان این دو دولت ، پناهندگان سیاسی آنهاست. پناهندگان سیاسی آن دسته از افرادی را شامل می‌شدند که به دلایل سیاسی تحت پیگرد و تعقیب حکومت خود قرار گرفته بودند. درروزگاران پیشین ، پناهندهها بیشتر به افرادی اطلاق می‌شدند که به سطوح بالای حکومتی یا نظامی دریک کشور تعلق داشتند و گاهی مورد سوءظن حکمرانان قرار می گرفتند که ممکن بود زندگی آنها رادچار مخاطره کند. در این صورت آنها چاره‌ای جز آن نداشتند که به دولتهای دیگر پناهنده شوند. همجواری قدرتها در کنار یکدیگر این فرصت را به مدعیان و مخالفان سیاسی میداد که با بهره گیری از فضا و شرایط مساعد و در صورت امکان کمک و مساعدت حکومت دیگر، بتوانند ادعای تاج و تخت کرده و یا خود را از مرگ نجات دهند. همزمان با روی کار آمدن شاه اسماعیل صفوی و تثبیت پایه‌های قدرت وی، در عثمانی نیز اختلافات جانشینی بین پسران شاه بالاگرفت و یکی از برادران پس از اینکه در داخل کشور راه به جایی نبرد ، به دربار صفویان روی آورد. مسائل مربوط به پناهندگی شاهزاده مراد عثمانی و توجه به ایران و پیآمدهای آن از جمله مباحث قابل طرح در این تحقیق است؛ موضوعی که موجب گشودن فصلی نو در مناسبات سیاسی و روابط دیپلماتیک دو دولت گردید.
کلیدواژه‌ها
)